Styl w sztuce, architekturze, malarstwie, grafice oraz w architekturze. Rozpowszechniony w latach 1919- 1939. Nazwa pochodzi od francuskiego art - sztuka i decoratif - dekoracyjny. Art deco był reakcją na secesję, wyrazem sprzeciwu wobec typowego dla sztuki secesyjnej braku dyscypliny przestrzennej. Kierunek ten zapoczątkował powstanie trzech typ??w mebli: coctail - kabinetu, radio - kabinetu i radio- gramofonu. Meble w swich kształtach przypominały figury geometryczne. Wprowadzono stare techniki dekoracji mebli, np. lakopodobne powłoki lakierowane bez orientalnych motywów, wytłaczaną i barwioną skóerę i wymyślne, wzorzyste okleinowanie. Twórcy art deco przykładali wielką wagę do perfekcyjnego wykonania przedmiotu użytkowego np. meble ze złoconego brązu, hebanu, inkrustowane kością słoniową. Dlatego nie były tanie ani dostępne dla szerokiej klienteli.

Angielski styl meblowy, około 1750 roku. Nazwany od nazwiska Thomasa Chhhhippendalea. Jest to styl łączący w sobie elmenty i formy dekoracyjne angielskiego baroku, francuskiego rokoko, gotyku i sztuki chińskiej. W większości meble wykonywano z drewna mahoniowego. Połączenie elementów i form z różnych epok zapewniło komfort użytkowania i funkcjonalność mebli.

Styl w sztuce, literaturze, muzyce i architekturze wnętrz rozwinięty w Europie środkowej w okresie pomiędzy 1815 a 1848 rokiem .
Głównym założeniem Biedermeier było stwierdzenie, że jest to sztuka mieszczan dla mieszczan. Najbardziej powszechnie przejawiają się we wzornictwie wyposażenia wnętrz, sprzętów domowych, w tym w meblach. Charakterystyczne było tworzenie kompletów mebli o jednakowej dekoracji, przeznaczonych do wnętrz o konkretnej funkcji, np. jadalni, salonu czy sypialni. Do najpopularniejszych mebli z tego okresu należały proste w kształcie sekretery, szafy z oszkloną z przodu i z boku witryną, etażerki do przechowywania porcelany. Spotyka się także dwuszufladowe komody na wysokich nóżkach oraz masywne trój szufladowe komody na niskich, klockowatych nogach. W tym stylu nacisk kładziono na wygodą i użyteczność projektowanych przedmiotów.Preferowano jasne, pogodne barwy, zdobnictwo było umiarkowane, podporządkowane użytkowi sprzętów.

Meble gdańskie to typ mebli z okresu późnego renesansu i baroku, charakteryzujące się ciężkimi, masywnymi proporcjami z bogatą dekoracją rzeźbiarską. Stanowiły element wyposażenia dworów i kamienic mieszczańskich. Do charakterystycznych mebli gdańskich zaliczamy: szafy o wysokich profilowanych i łamanych gzymsach, stoły posiadające nogi o formie spiralnej, przypominające tralki, wysokie oparcia i siedziska były obijane skórą.

Styl w europejski ostatniego dziesięciolecia XIX wieku i pierwszego XX wieku. Istotą secesji było dążenie do stylowej jedności sztuki dzięki łączeniu działań w rzemiośle artystycznym, architektury wnętrz, rzeźby i grafiki. Charakterystycznymi cechami stylu są płynne, faliste linie, ornamentyka zwłaszcza rolinno zwierzęca bądź abstrakcyjna, inspiracje sztuką japońską, swobodne układy kompozycyjne, asymetria, płaszczyznowść oraz subtelna pastelowa kolorystyka.

W sztuce to twórczość łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych. W architekturze to kierunek polegający na łączeniu w jednej budowli w sposób swobodny, często niezgodnych ze sobą elementów wybranych z różnych stylów architektonicznych. Eklektyczne meble powielają to myślenie architektoniczne
Styl ten występuje w różnych epokach. Od II ćwierci XIX wieku do początku XX był pod postacią historyzmu. W okresie swego trwania zbiegł się z secesją.

Obecnie jeden z popularniejszych stylów urządzania wnętrz. Powstał w latach 80 XX wieku. Meble w tym stylu charakteryzują się oznakami upływającego czasu i długotrwałym użytkowaniem. Na ogół są to meble zniszczone, podrapane, popękane lub zdarte. Często mylony ze stylem mebli prowansalskich. Głównym kolorem, choć nie jedynym jest oczywiście biel.

Design lat 50-60-70 XX wieku-design to nic innego jak sztuka użytkowa dotycząca przedmiotów codziennego użytku, wykonywanych w seryjnej produkcji maszynowej. Praktycznie od początku przy wytwarzaniu poszczególnych produktów uczestniczyli uzdolnieni plastycznie artyści. To oni dostarczali pomysłów, a rzemieślnicy je odwzorowywali. Od połowy lat 50 XX wieku, czyli końca stalinizmu w Polsce w polskiej sztuce pojawiła fascynacja miękkością i nieregularnością kształtów, obserwowanych w świecie przyrody.